(637.1) 56:0.1 BÓG jest jednością. Bóstwo jest wszechstronnie skoordynowane. Wszechświat wszechświatów jest jednym, wielkim, scalonym mechanizmem, który kontrolowany jest absolutnie przez jeden nieskończony umysł. Domeny fizyczne, intelektualne i duchowe wszechświatowego stworzenia są ze sobą bosko związane. To, co doskonałe i to, co niedoskonałe jest ściśle związane ze sobą i dlatego też może skończona, ewolucyjna istota, wznieść się do Raju, posłuszna poleceniu Ojca Uniwersalnego: „Bądźcie więc doskonali, nawet tak, jak ja doskonały jestem”.
(637.2) 56:0.2 Wszystkie zróżnicowane poziomy stworzenia są zjednoczone w planach i administracji Architektów Wszechświata Nadrzędnego. Dla ograniczonych umysłów czasowo-przestrzennych śmiertelników wszechświat może przedstawiać wiele problemów i sytuacji, które pozornie są wyrazem dysharmonii i ukazują brak efektywnej koordynacji; jednak ci z nas, którzy potrafią dostrzec rozległe obszary fenomenu wszechświata i którzy są bardziej doświadczeni w sztuce znajdowania podstawowej jedności, stanowiącej fundament twórczej różnorodności, oraz w odkrywaniu boskiej jednolitości, rozciągającej się na całe to funkcjonowanie wielorakości, lepiej dostrzegają jeden Boski cel, jak uwidacznia się on we wszystkich, różnorodnych przejawach wszechświatowej energii stwórczej.
(637.3) 56:1.1 Kreacja fizyczna albo materialna nie jest nieskończona, ale jest doskonale skoordynowana. Istnieje siła, energia i moc, ale wszystkie one mają jedno pochodzenie. Siedem superwszechświatów wydaje się wykazywać dwoistość; wszechświat centralny troistość, ale Raj ma pojedynczą budowę. I Raj jest aktualnym źródłem wszystkich wszechświatów materialnych — przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Jednak takie kosmiczne wywodzenie się jest zdarzeniem wieczności; w żadnym czasie — przeszłym, teraźniejszym czy przyszłym — ani przestrzeń ani kosmos materialny nie wywodzą się z centralnej Wyspy Światłości. Raj funkcjonuje jako źródło kosmosu wcześniej niż przestrzeń i przed czasem; dlatego jego pochodne wydawałyby się osierocone w czasie i przestrzeni, gdyby nie wyłoniły się poprzez Absolut Nieuwarunkowany, ich ostateczną skarbnicę w przestrzeni oraz objawiciela i regulatora w czasie.
(637.4) 56:1.2 Absolut Nieuwarunkowany podtrzymuje wszechświat fizyczny, podczas gdy Bóstwo-Absolut sprawuje znakomitą kontrolę nadrzędną całej rzeczywistości materialnej; a oba absoluty są funkcjonalnie zjednoczone przez Absolut Uniwersalny. Taka spoista współzależność wszechświata materialnego najlepiej rozumiana jest przez wszystkie osobowości — materialne, morontialne, absoniczne czy duchowe — dzięki obserwowaniu reagowania grawitacyjnego całej, prawdziwie materialnej rzeczywistości, na ześrodkowanie grawitacji w Raju dolnym.
(638.1) 56:1.3 Unifikacja grawitacyjna jest powszechna i niezmienna; oddziaływanie czystej energii tak samo jest powszechne i nieuchronne. Czysta energia (siła podstawowa) i czysty duch zupełnie nie reagują na grawitację. Te siły pierwotne, tkwiące w Absolutach, są osobiście kontrolowane przez Ojca Uniwersalnego; stąd cała grawitacja koncentruje się w osobistej obecności Rajskiego Ojca, Ojca czystej energii i czystego ducha, oraz w jego nadmaterialnym miejscu pobytu.
(638.2) 56:1.4 Czysta energia jest protoplastką wszystkich relatywnych, nieduchowych, funkcjonalnych rzeczywistości, podczas gdy czysty duch jest potencjałem Boskiej i bezpośredniej kontroli nadrzędnej wszystkich podstawowych systemów energii. I obie te rzeczywistości, tak różnorodne jak przejawiają się w przestrzeni i jak są dostrzegalne w biegu czasu, skoncentrowane są w osobie Rajskiego Ojca. W nim są jednością — muszą być zjednoczone — ponieważ Bóg jest jeden. Osobowość Ojca jest absolutnie zjednoczona.
(638.3) 56:1.5 W nieskończonej naturze Boga Ojca nigdy nie może zaistnieć dwoistość rzeczywistości, takich jak fizyczna i duchowa; ale jak tylko patrzymy na to oddaleni od poziomów nieskończonych i od absolutnej rzeczywistości cech osobistych Rajskiego Ojca, zauważamy istnienie dwu rzeczywistości i widzimy, że całkowicie reagują one na jego osobistą obecność; w nim wszystkie rzeczy się zgadzają.
(638.4) 56:1.6 Jak tylko odejdziecie od niewyrażalnej idei nieskończonej osobowości Rajskiego Ojca, musicie postulować UMYSŁ, jako konieczny sposób jednoczenia wciąż poszerzających się rozbieżności dwoistego przejawiania się we wszechświecie pierwotnej, monolitycznej osobowości Stwórcy, Pierwszego Źródła i Centrum — JESTEM.
(638.5) 56:2.1 Myśl-Ojciec realizuje ekspresję ducha w Słowie-Synu a poprzez Raj osiąga poszerzenie rzeczywistości w rozległych wszechświatach materialnych. Duchowe ekspresje Wiecznego Syna związane są z materialnymi poziomami stworzenia, dzięki funkcjonowaniu Nieskończonego Ducha, w którym reagująca na ducha służba umysłu i ukierunkowujące fizycznie działania umysłu — duchowe rzeczywistości Bóstwa i materialne następstwa Bóstwa — są skorelowane jedne z drugimi.
(638.6) 56:2.2 Umysł jest funkcjonalnym darem Nieskończonego Ducha, jest zatem nieskończony w potencjale i jest powszechnie nadawany. Pierwotna myśl Ojca Uniwersalnego uwiecznia się w podwójnej ekspresji, w Wyspie Raj oraz w Bóstwie jemu równym, w duchowym Wiecznym Synu. Taka dwoistość wiecznej rzeczywistości sprawia, że Bóg umysłu, Nieskończony Duch, się staje nieunikniony. Umysł jest niezbędnym kanałem komunikacji pomiędzy rzeczywistościami duchowymi a materialnymi. Materialna istota ewolucyjna może wyobrazić sobie i zrozumieć zamieszkującego ją ducha tylko dzięki służbie umysłu.
(638.7) 56:2.3 Nieskończony, powszechny umysł, nadawany jest we wszechświatach czasu i przestrzeni w formie umysłu kosmicznego; i chociaż rozciąga się on od prymitywnej służby przybocznych duchów, do wspaniałego umysłu głównego administratora wszechświata, nawet ten, kosmiczny umysł, jest odpowiednio zjednoczony w nadzorze Siedmiu Duchów Nadrzędnych, które z kolei są skoordynowane z Najwyższym Umysłem czasu i przestrzeni i doskonale skorelowane z wszechstronnym umysłem Nieskończonego Ducha.
(639.1) 56:3.1 Tak jak wszechświatowa grawitacja umysłu koncentruje się w rajskiej, osobistej obecności Nieskończonego Ducha, tak i wszechświatowa grawitacja duchowa koncentruje się w rajskiej, osobistej obecności Wiecznego Syna. Ojciec Uniwersalny jest jeden, ale dla czasu-przestrzeni objawia się w podwójnym fenomenie czystej energii i czystego ducha.
(639.2) 56:3.2 Rajskie rzeczywistości duchowe tak samo są jednością, jednak we wszystkich czasowo-przestrzennych sytuacjach i związkach, ten jeden duch objawiony jest w podwójnym fenomenie osobowości duchowych i emanacji Wiecznego Syna oraz osobowości duchowych i wpływów Nieskończonego Ducha i związanych z nim kreacji; i jest jeszcze trzeci przejaw duchowy — fragmentacje czystego ducha — Ojcowskie obdarzenie Dostrajaczami Myśli i innymi bytami duchowymi, które są przedosobowe.
(639.3) 56:3.3 Nie ma jednak znaczenia, na jakim poziomie funkcjonowania wszechświata możecie napotkać fenomeny duchowe, czy skontaktować się z istotami duchowymi; możecie być pewni, że wszystkie one wywodzą się od Boga, który jest duchem, poprzez służby Ducha-Syna i Nieskończonego Umysłu-Ducha. I te szerokie działania duchowe, jako fenomeny w ewolucyjnych światach czasu, w rzeczywistości są kierowane z zarządów wszechświatów lokalnych. Z tych stolic Synów Stwórcy przybywa na niskie, rozwijające się poziomy materialnych umysłów Duch Święty i Duch Prawdy, razem ze służbami przybocznych umysłów-duchów.
(639.4) 56:3.4 Podczas gdy umysł jest bardziej skonsolidowany na poziomie Duchów Nadrzędnych w powiązaniu z Istotą Najwyższą, a jako umysł kosmiczny w podporządkowaniu się Umysłowi Absolutnemu, służby duchowe rozwijających się światów są raczej bezpośrednio skonsolidowane w osobowościach przebywających w zarządach wszechświatów lokalnych, oraz w osobach przewodzących im Boskich Opiekunek, które z kolei są nieomal doskonale skorelowane z rajskim obwodem grawitacji Wiecznego Syna, w którym następuje ostateczne zjednoczenie wszystkich czasowo-przestrzennych przejawów ducha.
(639.5) 56:3.5 Doskonała egzystencja istoty może być osiągnięta, utrwalona i uwieczniona przez zespolenie samoświadomego umysłu istoty z przedtrójcowym fragmentem nadanego jej ducha, pochodzącego od jednej z osób Rajskiej Trójcy. Umysł śmiertelnika jest dziełem Synów i Córek Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha, a kiedy zespolony jest z Dostrajaczem Myśli, pochodzącym od Ojca, bierze udział w trojakim wyposażeniu duchowym domen ewolucyjnych. Te trzy ekspresje ducha stają się jednak doskonale zjednoczone w finalistach, nawet tak, jak w wieczności były zjednoczone w Uniwersalnym JESTEM, zanim kiedyś stał się Ojcem Uniwersalnym Wiecznego Syna i Nieskończonego Ducha.
(639.6) 56:3.6 Duch zawsze i ostatecznie musi stać się trojaki w swej ekspresji, a w końcowym urzeczywistnieniu zjednoczony Trójcą. Duch pochodzi z jednego źródła, chociaż ma trojaką ekspresję; ostatecznie musi osiągnąć i osiąga swe pełne urzeczywistnienie w tym Boskim zjednoczeniu, którego się doznaje w odkrywaniu Boga — w zjednoczeniu z boskością — w wieczności i środkami służb kosmicznego umysłu, pochodzącego od nieskończonej ekspresji wiecznego słowa, wyrażającego uniwersalną myśl Ojca.
(639.7) 56:4.1 Ojciec Uniwersalny jest bosko zjednoczoną osobowością, zatem wszystkie jego wznoszące się dzieci — niesione do Raju impetem odbicia Dostrajaczy Myśli, wychodzących z Raju, posłusznych nakazowi Ojca, aby zamieszkać materialnych śmiertelników — tak samo będą w pełni zjednoczonymi osobowościami, zanim dotrą do Havony.
(640.1) 56:4.2 Osobowość z natury dąży do zjednoczenia wszystkich jej rzeczywistości składowych. Nieskończona osobowość Pierwszego Źródła i Centrum, Ojciec Uniwersalny, jednoczy wszystkie siedem składowych Absolutów Nieskończoności; tak samo osobowość śmiertelnego człowieka, stanowiąc wyłączne i bezpośrednie nadanie Ojca Uniwersalnego, posiada również potencjał jednoczenia czynników składowych istoty śmiertelnej. Taka twórczość, jednocząca całą osobowość istoty, jest znamieniem jej wysokiego i wyłącznego źródła oraz dodatkowym dowodem jej nieprzerwanego kontaktu z tym właśnie źródłem, przez obwód osobowości, czyli metodą, którą osobowość stworzonego utrzymuje bezpośredni i podtrzymujący ją kontakt z Ojcem wszystkich osobowości w Raju.
(640.2) 56:4.3 Pomimo tego, że Bóg objawia się od domen Siedmiorakiego w górę, poprzez najwyższość i ostateczność aż do Boga Absolutnego, obwód osobowości skoncentrowany w Raju i w osobie Boga Ojca zapewnia kompletne i doskonałe zjednoczenie wszelkich, różnorodnych ekspresji boskiej osobowości, tak dalece, jak to dotyczy wszystkich osobowości stworzonych na wszystkich poziomach inteligentnego bytu i we wszystkich domenach doskonałych, udoskonalonych i doskonalących się wszechświatów.
(640.3) 56:4.4 Podczas gdy Bóg jest dla wszechświatów i we wszechświatach wszystkim tym, co przedstawialiśmy, tym niemniej dla was i dla wszystkich innych, rozpoznających Boga istot, jest on jeden, jako wasz Ojciec i ich Ojciec. Osobowość nie może być mnoga. Bóg jest Ojcem każdego przezeń stworzonego a jest literalnie niemożliwe, aby jakiekolwiek dziecko posiadało więcej niż jednego ojca.
(640.4) 56:4.5 Filozoficznie, kosmicznie oraz w odniesieniu do zróżnicowanych poziomów i lokalizacji przejawów, możecie, a z konieczności musicie, wyobrażać sobie funkcjonowanie mnogich Bóstw i postulować istnienie mnogich Trójc; ale w czci pełnym, osobistym kontakcie, przeżywanym przez każdą czczącą osobowość w całym nadrzędnym wszechświecie, Bóg jest jeden; i to zjednoczone i osobowe Bóstwo jest waszym rajskim rodzicem, Bogiem Ojcem, obdarzającym, ochraniającym Ojcem wszystkich osobowości, od śmiertelnego człowieka na zamieszkałych światach do Wiecznego Syna na centralnej Wyspie Światłości.
(640.5) 56:5.1 Jedność, niepodzielność Rajskiego Bóstwa jest egzystencjalna i absolutna. Istnieją trzy wieczne uosobienia Bóstwa — Ojciec Uniwersalny, Wieczny Syn i Nieskończony Duch — ale w Rajskiej Trójcy są oni faktycznie jednym Bóstwem, nie rozdzielonym i niepodzielnym.
(640.6) 56:5.2 Od pierwotnego poziomu egzystencjalnej rzeczywistości Raju-Havony rozdzielają się dwa podabsolutne poziomy, a na nich Ojciec, Syn i Duch zajmują się stwarzaniem licznych, osobowych asystentów i podwładnych. I chociaż nie jest właściwe w związku z tym zajmowanie się rozważaniem zjednoczenia absonicznego bóstwa na transcendentalnych poziomach ostateczności, można się przyjrzeć niektórym cechom jednoczącego funkcjonowania różnych uosobień Bóstwa, w których boskość objawia się czynnościowo dla zróżnicowanych sektorów stworzenia i dla różnorodnych klas istot inteligentnych.
(640.7) 56:5.3 W chwili obecnej funkcjonowanie boskości w superwszechświatach przejawia się aktywnie w czynnościach Najwyższych Stwórców — Synów Stwórcy i Duchów wszechświata lokalnego, Pradawnych Czasu z superwszechświata i Siedmiu Duchów Nadrzędnych z Raju. Istoty te stanowią trzy pierwsze poziomy Boga Siedmiorakiego, prowadzące do wewnątrz, do Ojca Uniwersalnego, a cała domena Boga Siedmiorakiego koordynowana jest na pierwszym poziomie bóstwa empirycznego w rozwijającej się Istocie Najwyższej.
(641.1) 56:5.4 W Raju i we wszechświecie centralnym, jedność Bóstwa jest faktem egzystencji. We wszystkich rozwijających się wszechświatach czasu i przestrzeni, jedność Bóstwa jest osiągnięciem.
(641.2) 56:6.1 Kiedy trzy wieczne osoby Bóstwa działają jako niepodzielne Bóstwo w Rajskiej Trójcy, osiągają doskonałą jedność; podobnie, kiedy stwarzają, zarówno wspólnie jak i oddzielnie, ich rajskie potomstwo przejawia charakterystyczną jedność boskości. I z tej boskości celu, przejawianej przez Najwyższych Stwórców i Władców domen czasu-przestrzeni, wynika jednoczący moc potencjał władzy u empirycznej najwyższości, która w obliczu jedności nieosobowej energii wszechświata, stwarza napięcie rzeczywistości, które może być rozwiązane tylko przez odpowiednie zjednoczenie z empirycznymi rzeczywistościami osobowości empirycznego Bóstwa.
(641.3) 56:6.2 Na świecie pilotującym zewnętrznej orbity Havony rzeczywistości osobowości Istoty Najwyższej, wychodzące od Rajskich Bóstw, jednoczą się z prerogatywami mocy Wszechmocnego Najwyższego, przybywającymi od boskości Stwórców wielkiego wszechświata. Bóg Najwyższy, jako osoba, istniał w Havonie przed stworzeniem siedmiu superwszechświatów, jednak funkcjonował tylko na poziomach duchowych. Ewolucja Wszechmocnej władzy Najwyższości, poprzez rozmaite syntezy boskości w rozwijających się wszechświatach, powoduje pojawienie się nowej mocy-obecności Bóstwa, skoordynowanej z duchową osobą Najwyższego w Havonie, środkami Najwyższego Umysłu, który równocześnie przekształca się z potencjału istniejącego w nieskończonym umyśle Nieskończonego Ducha w aktywnie funkcjonujący umysł Istoty Najwyższej.
(641.4) 56:6.3 Materialnie zorientowane istoty z ewolucyjnych światów siedmiu superwszechświatów mogą pojmować jedność Bóstwa tylko tak, jak rozwija się ona w syntezie mocy-osobowości Istoty Najwyższej. Na żadnym poziomie bytu Bóg nie może przekraczać zdolności pojęciowej istot, żyjących na tym poziomie. Człowiek śmiertelny musi, poprzez poznanie prawdy, uznanie piękna i czczenie dobroci, wykształcić rozpoznawanie Boga miłości, a potem musi iść przez coraz to wyższe poziomy bóstwa, do zrozumienia Najwyższego. Bóstwo w ten sposób pojęte, jako zjednoczone w mocy, może potem być uosobione w duchu, aby istota stworzona mogła je zrozumieć i do niego dotrzeć.
(641.5) 56:6.4 Chociaż wznoszący się śmiertelnicy zaczynają rozumieć moc Wszechmocnego w stolicach superwszechświatów i pojmować osobowość Najwyższego na zewnętrznych orbitach Havony, faktycznie nie znajdują Istoty Najwyższej tak, jak powinni znaleźć Rajskie Bóstwa. Nawet finaliści, duchy szóstego stadium, nie znajdują Istoty Najwyższej ani prawdopodobnie jej nie znajdą, zanim nie osiągną statusu ducha siódmego stadium i zanim Najwyższy nie zacznie rzeczywiście funkcjonować w działaniach przyszłych wszechświatów zewnętrznych.
(641.6) 56:6.5 Kiedy jednak wznoszące się istoty znajdują Ojca Uniwersalnego, jako siódmy stopień Boga Siedmiorakiego, docierają do osobowości Pierwszej Osoby wszystkich boskich poziomów, odnoszących się do osobowych związków z istotami wszechświata.
(642.1) 56:7.1 Z miarowym postępem ewolucji we wszechświatach czasu-przestrzeni związane są wciąż poszerzające się objawienia Bóstwa, dla wszystkich istot inteligentnych. Osiągnięcie szczytu rozwoju ewolucyjnego na świecie, w systemie, konstelacji, wszechświecie, superwszechświecie czy wielkim wszechświecie, oznacza odpowiednie poszerzenie funkcjonowania Bóstwa dla takich rozwiniętych części stworzenia. A każdemu takiemu, lokalnemu wzbogaceniu uświadamiania sobie Bóstwa, towarzyszą pewne, ściśle określone następstwa poszerzonego ujawniania się Bóstwa dla wszystkich innych części stworzenia. Każda nowa domena urzeczywistnionego i osiągniętego rozwoju, rozpościerająca się na zewnątrz od Raju, stanowi nowe i poszerzone objawienie empirycznego Bóstwa dla wszechświata wszechświatów.
(642.2) 56:7.2 Kiedy elementy składowe wszechświata lokalnego ustanawiane są kolejno w światłości i życiu, Bóg Siedmioraki objawia się coraz intensywniej. Na planecie, ewolucja czasowo-przestrzenna zaczyna się wraz z pierwszą ekspresją Boga Siedmiorakiego — władającego związku Syna Stwórcy i Stwórczego Ducha. Wraz z ustanowieniem systemu w światłości, połączenie Syn-Duch osiąga pełnię swego funkcjonowania; a kiedy cała konstelacja zostaje tak ustanowiona, drugie stadium Boga Siedmiorakiego intensywniej uaktywnia się w takiej domenie. Z ukończeniem ewolucji administracyjnej wszechświata lokalnego związane są nowe i bardziej bezpośrednie posługi Duchów Nadrzędnych; i w tym punkcie zaczyna się również wciąż poszerzające się objawienie oraz uświadamianie sobie Boga Najwyższego, które osiąga punkt kulminacyjny w zrozumieniu Istoty Najwyższej przez wznoszącą się istotę, kiedy przechodzi ona przez światy szóstej orbity Havony.
(642.3) 56:7.3 Ojciec Uniwersalny, Wieczny Syn i Nieskończony Duch są przejawami Bóstwa egzystencjalnego dla istot inteligentnych i dlatego też ich osobowe związki z umysłami i duchami istot całego stworzenia nie są w taki sam sposób poszerzane.
(642.4) 56:7.4 Należy zwrócić uwagę na to, że wznoszący się śmiertelnicy mogą doświadczać nieosobowej obecności kolejnych poziomów Bóstwa na długo przedtem, zanim zostaną odpowiednio uduchowieni i wykształceni, aby empirycznie, osobiście rozpoznać te Bóstwa oraz kontaktować się z nimi, jako z istotami osobowymi.
(642.5) 56:7.5 Każdemu nowemu, ewolucyjnemu osiągnięciu w obrębie wycinka kreacji, jak również każdemu nowemu wtargnięciu w przestrzeń przejawów boskości, towarzyszy równoczesna ekspansja czynnościowego objawiania się Bóstwa w obrębie istniejących w danym momencie i wcześniej zorganizowanych jednostek całego stworzenia. Może się wydawać, że takie nowe zalanie pracą administracyjną wszechświatów i ich elementów składowych nie zawsze jest przeprowadzane dokładnie z naszkicowaną tutaj metodą, gdyż istnieje zwyczaj posyłania najpierw wstępnych grup administratorów, przygotowujących drogę dalszym i kolejnym epokom nowej administracyjnej kontroli nadrzędnej. Nawet Bóg Ostateczny zwiastuje swą transcendentalną kontrolę nadrzędną w późnych stadiach wszechświatów lokalnych, ustanowionych w światłości i życiu.
(642.6) 56:7.6 Faktem jest, że kiedy kreacje czasu i przestrzeni są stopniowo stabilizowane w ich ewolucyjnym statusie, obserwuje się nowe i pełniejsze funkcjonowanie Boga Najwyższego, razem z towarzyszącym temu usunięciem się pierwszych trzech przejawów Boga Siedmiorakiego. Kiedy wielki wszechświat zostanie ustanowiony w światłości i życiu, jaka wtedy będzie przyszła rola Stwórcy-Stwórczych przejawów Boga Siedmiorakiego, jeśli Bóg Najwyższy przejmie bezpośrednią kontrolę nad tymi kreacjami czasu i przestrzeni? Czy ci organizatorzy i pionierzy wszechświatów czasu i przestrzeni zostaną zwolnieni, aby sprawować podobne funkcje w przestrzeni zewnętrznej? Nie wiemy, ale myślimy wiele o tych i podobnych sprawach.
(643.1) 56:7.7 Jak granice empirycznego Bóstwa rozszerzają się w domeny Absolutu Nieuwarunkowanego, wyobrażamy sobie działalność Boga Siedmiorakiego we wczesnych, ewolucyjnych epokach kreacji przyszłości. Nie wszyscy się zgadzamy w sprawie przyszłego statusu Pradawnych Czasu i Duchów Nadrzędnych superwszechświatów. Nie wiemy także, czy Istota Najwyższa będzie, czy też nie będzie działać w tych kreacjach, tak jak w siedmiu superwszechświatach. Jednak wszyscy przypuszczamy, że przeznaczeniem Michałów, Synów Stwórcy, jest działanie we wszechświatach zewnętrznych. Niektórzy utrzymują, że w przyszłych epokach nastąpi pewna forma bliskiego zjednoczenia pomiędzy związanymi ze sobą Synami Stwórcy i Boskimi Opiekunkami; możliwe jest nawet, że z takiego zjednoczenia stwórców może wyniknąć pewna nowa ekspresją łącznej, stwórczej tożsamości ostatecznej natury. Ale naprawdę nic nie wiemy o takich możliwościach z nie objawionej przyszłości.
(643.2) 56:7.8 Wiemy natomiast to, że we wszechświatach czasu i przestrzeni Bóg Siedmioraki umożliwia stopniowy dostęp do Ojca Uniwersalnego i że ten ewolucyjny dostęp jest empirycznie zjednoczony w Bogu Najwyższym. Możemy przypuszczać, że taki plan musi zapanować we wszechświatach zewnętrznych; z drugiej strony nowe klasy istot, które kiedyś mogą zamieszkiwać te wszechświaty, mogą potrafić docierać do Bóstwa na poziomach ostatecznych i metodami absonicznymi. Reasumując, nie mamy najmniejszej idei, jaka metoda dostępowania Bóstwa może funkcjonować w przyszłych wszechświatach przestrzeni zewnętrznej.
(643.3) 56:7.9 Tym niemniej uważamy, że doprowadzone do doskonałości superwszechświaty staną się w jakiś sposób częścią drogi wznoszenia się do Raju tych istot, które mogą zamieszkiwać kreacje zewnętrzne. Jest zupełnie możliwe, że w przyszłej epoce możemy obserwować istoty z przestrzeni zewnętrznej, docierające do Havony przez siedem superwszechświatów, które są zarządzane przez Boga Najwyższego, przy współpracy albo i bez, Siedmiu Duchów Nadrzędnych.
(643.4) 56:8.1 W doświadczeniu człowieka śmiertelnego Istota Najwyższa sprawuje trojaką funkcję: po pierwsze, jest unifikatorem czasowo-przestrzennej boskości Boga Siedmiorakiego; po drugie, jest tym maksimum Bóstwa, jakie skończone istoty faktycznie mogą zrozumieć; po trzecie, jest jedyną drogą dochodzenia śmiertelnego człowieka do transcendentalnego doświadczenia, polegającego na połączeniu się z absonicznym umysłem, wiecznym duchem i rajską osobowością.
(643.5) 56:8.2 Wzniośli finaliści, zrodzeni we wszechświatach lokalnych, wychowani w superwszechświatach i nauczani we wszechświecie centralnym, obejmują swym osobistym doświadczeniem pełen potencjał zrozumienia czasowo-przestrzennej boskości Boga Siedmiorakiego, zjednoczonego w Najwyższym. Finaliści kolejno służą we wszechświatach innych niż te, z których pochodzą, tym samym nakładają doświadczenie na doświadczenie, aż zostanie opanowana pełnia siedmiorakiej różnorodności tego doświadczenia istoty stworzonej, które jest możliwe do przyswojenia. Finaliści, dzięki służbie zamieszkujących ich Dostrajaczy, mogą znaleźć Ojca Uniwersalnego, ale dzięki metodom doświadczalnym tacy finaliści dochodzą do prawdziwego poznania Istoty Najwyższej, a jest ich przeznaczeniem służyć temu Bóstwu Najwyższemu i objawiać je w przyszłych wszechświatach przestrzeni zewnętrznej i dla tych wszechświatów.
(644.1) 56:8.3 Rozważcie, że wszystko to, co Bóg Ojciec i jego Rajscy Synowie dla nas robią, my z kolei mamy możność robić w duchu dla wyłaniającej się Istoty Najwyższej i w tej Istocie. Doświadczanie miłości, radości i służby we wszechświecie jest wzajemne. Bóg Ojciec nie chce, aby jego synowie oddawali mu wszystko to, czym on ich obdarza, ale oni z kolei obdarzają (lub mogą obdarzać) wszystkim tym swoich braci i ewoluującą Istotę Najwyższą.
(644.2) 56:8.4 Wszystkie zjawiska stwórcze są odbiciem poprzedzających je działań stwórcyducha. Jezus powiedział i jest to literalną prawdą: „nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni”. Z czasem wy, śmiertelnicy, być może zaczniecie objawiać Najwyższego waszym braciom i coraz bardziej wzbogacać to objawienie, w miarę wznoszenia się do Raju. W wieczności, być może będziecie mogli coraz szerzej objawiać tego Boga istotom ewolucyjnym, na poziomach najwyższości — nawet ostateczności — jako finaliści siódmego stadium.
(644.3) 56:9.1 Absolut Nieuwarunkowany i Bóstwo-Absolut są zjednoczone w Absolucie Uniwersalnym. Absoluty skoordynowane są w Ostatecznym, uwarunkowane w Najwyższym a dostosowane do czasu-przestrzeni w Bogu Siedmiorakim. Na poziomach podnieskończonych istnieją trzy Absoluty, jednak w nieskończoności wydają się one być jednym. W Raju istnieją trzy uosobienia Bóstwa, ale w Trójcy są one jednością.
(644.4) 56:9.2 Głównym filozoficznym sądem, odnoszącym się do wszechświata nadrzędnego, jest to, czy Absolut (trzy absoluty jako jeden w nieskończoności) istniał przed Trójcą i czy Absolut jest przodkiem Trójcy albo czy Trójca poprzedza Absolut?
(644.5) 56:9.3 Czy Absolut Nieuwarunkowany jest obecnością siły niezależną od Trójcy? Czy obecność Bóstwa-Absolutu oznacza nieograniczone funkcjonowanie Trójcy i czy Absolut Uniwersalny jest finalną funkcją Trójcy, a nawet Trójcy Trójc?
(644.6) 56:9.4 Na pierwszy rzut oka idea Absolutu, jako protoplasty wszystkich rzeczy — nawet Trójcy — wydaje się przynosić chwilowe zaspokojenie wymagań logiczności i filozoficzną unifikację, ale każdy podobny wniosek unieważnia fakt wieczności Rajskiej Trójcy. Byliśmy nauczani i w to wierzymy, że Ojciec Uniwersalny i jego trójcowi partnerzy są wieczni, w swej naturze i egzystencji. Pozostaje zatem tylko jeden logiczny, filozoficzny wniosek, a mianowicie: Absolut jest, dla wszystkich istot inteligentnych wszechświata, bezosobową i koordynującą reakcją Trójcy (Trójc) na wszystkie zasadnicze i podstawowe sytuacje w przestrzeni, śródwszechświatowe i pozawszechświatowe. Dla wszystkich osobowych istot inteligentnych z wielkiego wszechświata Rajska Trójca znajduje się na zawsze w finalizmie, wieczności, najwyższości i ostateczności i praktycznie, dla osobistego zrozumienia i uświadomienia jej sobie przez istotę stworzoną, jest ona absolutna.
(644.7) 56:9.5 Kiedy istoty stworzone mogą rozważać ten problem, prowadzi to je do ostatecznego postulatu Uniwersalnego JESTEM, jako pierwszej przyczyny i absolutnego źródła zarówno Trójcy jak i Absolutu. Kiedy zatem chcemy rozważać osobowe pojęcie Absolutu, kierujemy się ku naszym ideałom Rajskiego Ojca. Kiedy chcemy ułatwiać sobie zrozumienie czy wzbogacić uświadomienie tego, skądinąd bezosobowego Absolutu, zwracamy uwagę na to, że Ojciec Uniwersalny jest egzystencjalnym Ojcem absolutnej osobowości; Wieczny Syn jest Absolutną Osobą, chociaż nie jest uosobieniem Absolutu w sensie empirycznym. Potem usiłujemy sobie wyobrazić Trójce empiryczne, jak osiągają punkt kulminacyjny w empirycznym uosobieniu Bóstwa-Absolutu, podczas gdy Absolut Uniwersalny pojmujemy jako obejmujący fenomeny wszechświatowe i pozawszechświatowe, przejawiające się w obecności nieosobowych działań zjednoczonych i skoordynowanych związków Bóstwa najwyższości, ostateczności i nieskończoności — Trójcy Trójc.
(645.1) 56:9.6 Bóg Ojciec rozpoznawalny jest na wszystkich poziomach, rozciągających się od tego, co skończone do tego, co nieskończone i chociaż istoty przez niego stworzone, od Raju do ewolucyjnych światów, rozmaicie go sobie wyobrażają, tylko Wieczny Syn i Nieskończony Duch znają go jako nieskończoność.
(645.2) 56:9.7 Osobowość duchowa jest absolutna tylko w Raju a idea Absolutu jest nie uwarunkowana jedynie w nieskończoności. Obecność Bóstwa jest absolutna tylko w Raju a objawienie Boga zawsze musi być częściowe, względne i stopniowe, zanim jego moc stanie się empirycznie nieskończona w potencji przestrzennej Absolutu Nieuwarunkowanego, a przejaw jego osobowości stanie się empirycznie nieskończony w objawiającej się obecności Bóstwa-Absolutu, i kiedy te dwa potencjały nieskończoności staną się rzeczywistością zjednoczoną w Absolucie Uniwersalnym.
(645.3) 56:9.8 Tym niemniej te trzy Absoluty są jednym, poza poziomami podnieskończonymi i tym samym nieskończoność jest urzeczywistnieniem Bóstwa, niezależnie od tego, czy jakakolwiek inna klasa bytu kiedykolwiek sama osiągnie świadomość nieskończoności.
(645.4) 56:9.9 Egzystencjalny status w wieczności zakłada egzystencjalną samoświadomość nieskończoności, choćby nawet inna wieczność była potrzebna dla doświadczalnego, osobistego zrozumienia empirycznych potencjałów, nieodłącznych nieskończonej wieczności — wiecznej nieskończoności.
(645.5) 56:9.10 Bóg Ojciec jest osobowym źródłem wszystkich przejawów Bóstwa oraz rzeczywistości dla wszystkich istot inteligentnych i duchowych w całym wszechświecie wszechświatów. Jako osobowości, teraz albo w kolejnych doświadczeniach wszechświatowych w wiecznej przyszłości, będziecie zauważać ku waszemu wiecznemu zadowoleniu, że dokonując każdego przedsięwzięcia na nowych poziomach empirycznych, odkrywacie na nowo wiecznego Boga — Rajskiego Ojca wszystkich osobowości wszechświata, bez względu na to, czy uda się wam dotrzeć do Boga Siedmiorakiego, zrozumieć Boga Najwyższego, znaleźć Boga Ostatecznego, czy próbować pojąć ideę Boga Absolutnego.
(645.6) 56:9.11 Ojciec Uniwersalny jest wyjaśnieniem wszechświatowej jedności, jak musi się ona urzeczywistniać najwyżej, nawet ostatecznie, w postostatecznej jedności absolutnych wartości i znaczeń — w Rzeczywistości nie uwarunkowanej.
(645.7) 56:9.12 Nadrzędni Organizatorzy Siły wychodzą w przestrzeń i uaktywniają swe energie, aby reagowały na rajskie przyciąganie Ojca Uniwersalnego; potem przychodzą Synowie Stwórcy, którzy organizują te reagujące na grawitację siły w zamieszkałe wszechświaty, gdzie rozwijają się istoty inteligentne, które dostają ducha Rajskiego Ojca a następnie wznoszą się do Rajskiego Ojca, żeby stać się jemu podobne we wszystkich możliwych atrybutach boskości.
(645.8) 56:9.13 Nieustanny i coraz szerszy marsz stwórczych sił Raju poprzez domeny przestrzeni wydaje się zapowiadać ciągłe rozprzestrzenianie się ujęcia grawitacyjnego Ojca Uniwersalnego i nigdy nie kończące się pomnażanie różnych rodzajów istot inteligentnych, które mogą kochać Boga i być kochane przez niego, które z kolei w ten sposób poznając Boga, mogą zechcieć stać się jemu podobne, mogą zechcieć dotrzeć do Raju i znaleźć Boga.
(646.1) 56:9.14 Wszechświat wszechświatów jest w pełni zjednoczony. Bóg jest jeden, w swej mocy i osobowości. Istnieje koordynacja wszystkich poziomów energii i wszystkich stadiów osobowości. Filozoficznie i empirycznie, w idei i w rzeczywistości, wszystkie rzeczy i istoty ogniskują się w Rajskim Ojcu. Bóg jest wszystkim i we wszystkim i żadna rzecz czy istota nie istnieje bez niego.
(646.2) 56:10.1 Gdy światy ustanowione w światłości i życiu posuwają się naprzód, od stadium wstępnego do siódmej epoki, stopniowo uświadamiają sobie rzeczywistość Boga Siedmiorakiego, rozciągającą się od adoracji Syna Stwórcy do czczenia jego Rajskiego Ojca. W czasie trwania siódmego stadium historii takiego świata, wciąż rozwijającym się śmiertelnikom przybywa wiedzy o Bogu Najwyższym, podczas gdy niewyraźnie dostrzegają rzeczywistość wszechobejmującej działalności Boga Ostatecznego.
(646.3) 56:10.2 W całej takiej, wspaniałej epoce, wciąż rozwijający się śmiertelnicy dążą zasadniczo do lepszego zrozumienia i pełniejszego uświadomienia sobie pojmowalnych czynników Bóstwa — prawdy, piękna i dobroci. Obrazuje to wysiłki człowieka, zmierzające do dostrzeżenia Boga w umyśle, w materii i w duchu. Kiedy śmiertelnik szuka rozwiązań tych kwestii, jest coraz bardziej zaabsorbowany empirycznym poznawaniem filozofii, kosmologii i boskości.
(646.4) 56:10.3 Znacie się trochę na filozofii a boskość rozumiecie w czczeniu, służbie społecznej i w osobistym, duchowym doświadczeniu, jednak dążenie do piękna — kosmologię — zbyt często ograniczacie do rozważania ludzkich, niewprawnych wysiłków artystycznych. Piękno, sztuka, to przeważnie sprawa jednoczenia kontrastów. Różnorodność jest konieczna dla pojmowania piękna. Najwyższym pięknem, szczytem wyrafinowanej sztuki, jest spektakularne jednoczenie ogromu kosmicznych skrajności, Stwórcy i stworzonego. Człowiek znajdujący Boga i Bóg znajdujący człowieka — stworzony stający się tak doskonały jak Stwórca — to jest niebiańskie osiągnięcie najwyższego piękna i dotarcie do szczytu kosmicznej sztuki.
(646.5) 56:10.4 Tym samym materializm, ateizm, jest maksymalną brzydotą, kulminacją skończonego zaprzeczenia piękna. Najwyższe piękno zawiera się w panoramie jednoczenia zróżnicowań, zrodzonych z istniejącej uprzednio, harmonijnej rzeczywistości.
(646.6) 56:10.5 Do osiągnięcia kosmologicznych poziomów myślenia potrzeba następujących czynników:
(646.7) 56:10.6 1. Ciekawość. Głód harmonii i pragnienie piękna. Wytrwałe próby odkrywania nowych poziomów harmonijnych, kosmicznych związków.
(646.8) 56:10.7 2. Docenienie estetyki. Miłość do piękna i wciąż rozwijające się uznanie dla artystycznego podejścia we wszystkich przejawach stwórczych, na wszystkich poziomach rzeczywistości.
(646.9) 56:10.8 3. Wrażliwość etyczna. Dzięki uświadomieniu sobie prawdy, uznanie dla piękna prowadzi do wyczucia wiecznego dopasowania tych rzeczy, które zazębiają się z rozpoznawaniem Boskiej dobroci, w związkach Bóstwa ze wszystkimi istotami; tym samym nawet kosmologia prowadzi do pogoni za Boskimi wartościami rzeczywistości — za uświadomieniem sobie Boga.
(646.10) 56:10.9 Światy ustanowione w światłości i życiu pochłonięte są bez reszty zrozumieniem prawdy, piękna i dobroci, ponieważ te walory jakościowe obejmują objawienie Bóstwa dla domen czasu i przestrzeni. Znaczenia wiecznej prawdy rzucają wyzwanie łącznej naturze intelektualnej i duchowej śmiertelnego człowieka. Uniwersalne piękno obejmuje harmonijne związki i rytmy kosmicznego stworzenia; jest to raczej intelektualne wyzwanie i prowadzi ono do zjednoczonego i zsynchronizowanego zrozumienia wszechświata materialnego. Boska dobroć jest odpowiednikiem objawiania nieskończonych wartości skończonemu umysłowi, w którym będą one dostrzeżone i wyniesione do samych progów poziomu pojmowania duchowego.
(647.1) 56:10.10 Prawda jest podstawą nauki i filozofii a jednocześnie stanowi intelektualny fundament religii. Piękno kształtuje sztukę, muzykę i pełne treści rytmy całego ludzkiego doświadczenia. Dobroć zawiera sens etyki, moralności, a religia — empiryczny głód doskonałości.
(647.2) 56:10.11 Istnienie piękna implikuje obecność wartościującego je umysłu istoty tak oczywiście, jak fakt progresywnej ewolucji wykazuje dominację Najwyższego Umysłu. Piękno jest intelektualnym uznaniem harmonijnej, czasowo-przestrzennej syntezy rozległego zróżnicowania rzeczywistości zjawiskowej, która w całości wywodzi się od istniejącej uprzednio, wiecznej jedności.
(647.3) 56:10.12 Dobroć jest umysłowym rozpoznaniem względnych wartości, odnoszących się do zróżnicowanych poziomów boskiej doskonałości. Rozpoznanie dobroci implikuje umysł o statusie moralnym, osobowy umysł, który potrafirozróżniać pomiędzy dobrem a złem. Oprócz tego posiadanie dobroci, wielkości, jest miarą prawdziwego docierania do boskości.
(647.4) 56:10.13 Rozpoznanie prawdziwych związków implikuje umysł kompetentny do rozróżnienia pomiędzy prawdą a błędem. Zesłany Duch Prawdy, który obdarza ludzkie umysły Urantii, reaguje bezbłędnie na prawdę — na żywe związki duchowe wszystkich rzeczy i wszystkich istot, jak są one skoordynowane w wiecznym wznoszeniu się do Boga.
(647.5) 56:10.14 Każdy impuls każdego elektronu, myśli czy ducha, jest funkcjonalną częścią całego wszechświata. Tylko grzech jest osamotniony a grawitacja zła napotyka opór na poziomach umysłowych i duchowych. Wszechświat jest całością; żadna rzecz ani istota nie istnieje ani nie żyje w izolacji. Samorealizacja jest potencjalnym złem, jeśli jest antyspołeczna. Jest literalną prawdą, że „nikt nie żyje dla siebie”. Kosmiczne uspołecznienie stanowi najwyższą formę zjednoczenia osobowości. Jezus powiedział: „Kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą”.
(647.6) 56:10.15 Nawet prawda, piękno i dobroć — intelektualne zbliżanie się człowieka do wszechświata umysłu, materii i ducha — muszą być połączone w jedną, skonsolidowaną ideę boskiego, najwyższego ideału. Gdy osobowość śmiertelnika jednoczy ludzkie doświadczenie z materią, umysłem i duchem, wtedy ten boski i najwyższy ideał staje się mocą zjednoczoną w Najwyższości a potem uosobioną jako Bóg ojcowskiej miłości.
(647.7) 56:10.16 Wszelkie punkty widzenia na powiązanie części z jakąkolwiek daną całością wymagają zrozumienia związku wszystkich części z tą całością, a we wszechświecie oznacza to związku stworzonych części ze Stwórczą Całością. Bóstwo staje się wtedy transcendentalnym, nawet nieskończonym, celem powszechnego i wiecznego dążenia.
(647.8) 56:10.17 Wszechświatowe piękno jest uświadamianiem sobie odbicia Wyspy Raj w kreacji materialnej, podczas gdy wieczna prawda jest służbą specjalną Rajskich Synów, którzy nie tylko obdarzają sobą gatunki śmiertelne, ale nawet wylewają swojego Ducha Prawdy na wszystkich ludzi. Boska dobroć uwidacznia się dokładniej w miłości pełnej służbie różnorodnych osobowości Nieskończonego Ducha. Tym niemniej miłość, całkowita suma tych trzech wartości, jest ludzkim pojmowaniem Boga, jako duchowego Ojca człowieka.
(648.1) 56:10.18 Materia fizyczna jest cieniem rzucanym przez czas-przestrzeń, w świetle-energii absolutnych Bóstw. Znaczenia prawdy są intelektualnymi, ludzkimi reperkusjami wiecznego słowa Bóstwa — czasowo-przestrzennym pojmowaniem najwyższych idei. Boskie wartości dobroci są miłosiernymi posługami osobowości duchowych Uniwersalnego, Wiecznego i Nieskończonego, dla ograniczonych czasem-przestrzenią istot ze sfer ewolucyjnych.
(648.2) 56:10.19 Te znaczące wartości Boskiej rzeczywistości zlewają się w jedno, jako Boska miłość, w związku Ojca z każdą osobową istotą. Skoordynowane są one w Synu i w jego Synach, jako Boskie miłosierdzie. Przejawiają swe właściwości przez Ducha i jego duchowe dzieci w boskiej służbie, w zobrazowaniu dzieciom czasu pełnego miłości miłosierdzia. Te trzy boskości objawiają się głównie w Istocie Najwyższej, jako synteza mocy-osobowości. Ukazywane są rozmaicie przez Boga Siedmiorakiego, w siedmiu różnych związkach Boskich znaczeń i wartości, na siedmiu coraz wyższych poziomach.
(648.3) 56:10.20 Prawda, piękno i dobroć, zawierają dla skończonego człowieka pełne objawienie Boskiej rzeczywistości. Kiedy ta miłość-pojmowanie Bóstwa znajdzie swą duchową ekspresję w życiu rozpoznających Boga śmiertelników, zbiera się wtedy owoce boskości: spokój intelektualny, postęp społeczny, zadowolenie moralne, radość duchową i mądrość kosmiczną. Zaawansowani śmiertelnicy, na świecie w siódmym stadium światłości i życia, rozumieją, że miłość jest największą rzeczą we wszechświecie i wiedzą o tym, że Bóg jest miłością.
(648.4) 56:10.21 Miłość jest pragnieniem czynienia dobra dla innych.
(648.5) 56:10.22 [Przedstawione przez Możnego Posłańca, odwiedzającego Urantię na żądanie Korpusu Objawieniowego z Nebadonu, we współpracy z Melchizedekiem, namiestnikiem Planetarnego Księcia Urantii].
(648.6) 56:10.23 Ten przekaz, „Jedność wszechświatowa”, jest dwudziestym piątym z grupy prezentacji, przedstawionych przez różnych autorów, prezentacji nadzorowanych grupowo przez komisję dwunastu osobowości z Nebadonu, działających pod kierownictwem Mantutii Melchizedeka. Zredagowaliśmy te narracje i przedstawiliśmy je w języku angielskim, metodą zatwierdzoną przez naszych przełożonych w roku 1934 czasu Urantii.